Eenzaam sterven?
communicatie in de palliatieve zorg
De periode van terminaal ziek zijn, is soms een van de eenzaamste in een mensenleven. Want iemand die weet dat hij moet sterven, weet dat hij de weg uiteindelijk alleen moet gaan. Nabijheid en inlevende communicatie met naasten en helpers kunnen de eenzaamheid enigszins opheffen. Onbegrip of onzorgvuldige communicatie vergroten juist de eenzaamheid. Goede communicatie in de palliatieve zorg is dus echt van 'levensbelang'.
Hoe kun je de eenzame weg van de patiënt en zijn naasten verlichten? Hoe kun je de nabijheid intensiveren? Hoe vang je signalen van eenzaamheid op. Ook al zijn ze verpakt in ontkenning, opstandigheid, vertwijfeling, wroeging? Dit boek geeft aanknopingspunten om deze signalen te ontdoen van hun schil en te verstaan in hun kern.
Arthur Polspoel analyseert elf gesprekken tussen hulpverleners, patiënten en hun naasten. Het boek is een uitdaging tot reflectie over wat er (niet) gebeurt in onze communicatie. Een bevestiging voor begeleiders. Een ondersteuning, ook voor de stervenden en hun naasten.
