De tirannie van verdienste van Michael J. Sandel

De tirannie van verdienste van Michael J. Sandel is nu beschikbaar in de (online) boekhandel!

‘Als we de gepolariseerde hedendaagse politiek achter ons willen laten, dienen we op de tast onze weg te zoeken en goed na te denken over wat mensen toekomt. Hoe komt het dat de betekenis van succes en verdienste de afgelopen decennia zo sterk veranderd is, en wel zodanig dat arbeid sterk aan waardigheid heeft ingeboet en veel mensen het gevoel hebben dat de elites op hen neerkijken?’ – Michael J. Sandel

Of bestel het e-book

Over het boek

Bestsellerfilosoof Michael J. Sandel maakt de balans op van de democratie. Veel mensen voelen zich niet meer vertegenwoordigd door de bestuurlijke elites en wenden zich tot populistische leiders en partijen. Het probleem is dat onze samenleving mensen met een hogere opleiding onevenredig beloont en de rest terzijde schuift. Dit is de tirannie van verdienste.

Sandel gaat na in hoeverre de aanklacht van ‘het volk’ tegen de elites terecht is. Waarom zou iemand met een universitaire opleiding meer over het algemeen welzijn mogen zeggen dan een persoon met een vmbo-diploma? Is dat rechtvaardig? De tirannie van verdienste is een belangrijk boek voor iedereen die de democratie aan het hart gaat.

De pers over De tirannie van verdienste

‘De problemen die filosoof Michael J. Sandel aansnijdt in De tirannie van verdienste zijn complex, maar de boodschap is helder: de elite moet ophouden zich verheven te voelen boven de rest. Want succes is niet altijd een kwestie van verdienste.’ – De Volkskrant

 ‘Volgens Sandel, die geldt als een van ’s werelds invloedrijkste intellectuelen, ligt er een grote schaduw over onze samenlevingen in de vorm van het idee dat ­alles onze eigen verdienste is, zowel succes als falen.’ – Trouw

‘Sterfilosoof Michael Sandel schreef een nieuw, radicaal boek.’ – Knack

Lees alvast een fragment

De democratie verkeert in zwaar weer. Dat is te zien aan de toenemende vreemdelingenhaat en de groeiende steun voor antidemocratische figuren die aan alle kanten de grenzen van de democratische normen opzoeken. Deze trends zijn op zichzelf al onrustbarend genoeg. Maar al net zo verontrustend is het feit dat de gevestigde partijen en politici maar heel weinig lijken te begrijpen van de onvrede die overal ter wereld de politiek doet gisten en kolken. Sommigen doen de golf van populistisch nationalisme af als weinig meer dan een xenofobe of zelfs racistische reactie op immigratie en multiculturalisme. Anderen begrijpen de onrust vooral in economische termen, als een protest tegen het verlies van banen en werkgelegenheid dat het gevolg is van steeds intensievere wereldhandel en nieuwe technologieën. Het is echter een vergissing om populistisch protest te beschouwen als niet meer dan racisme, of om daar alleen maar economische onvrede achter te zoeken.

Zowel de triomf van de brexiteers als de verkiezing van Donald Trump in 2016 was een boze veroordeling van tientallen jaren gestaag groeiende ongelijkheid en van een type mondialisering dat de bovenste lagen van de maatschappij veel oplevert, maar waardoor gewone burgers het gevoel krijgen met lege handen langs de kant te staan. Het was ook een afwijzende reactie op een technocratische benadering van de politiek die doof is voor het ressentiment van mensen die het gevoel hebben niet meer mee te kunnen komen in hun eigen economie en cultuur.