Nieuw: De Patriarchen

Lees alvast een fragment

Dat is de macht die het verleden over ons heeft. Waarom wendden wij, eenentwintigste-eeuwers, ons tot een figuur uit de antieke geschiedenis voor geruststelling over ons vermogen de wereld te veranderen? Wat biedt Kali ons dat we niet in onszelf kunnen vinden? De filosoof Kwame Anthony Appiah stelde ooit een verwante vraag, namelijk waarom sommigen het nodig lijken te hebben eerst te geloven in een verleden met meer gelijkheid voordat ze zich een meer egalitaire toekomst kunnen voorstellen. Historici, wetenschappers van allerlei disciplines, antropologen, archeologen en feministen waren allemaal gefascineerd door deze vraag. Ook ik, een wetenschapsjournalist die schrijft over racisme en seksisme, denk hier veel over na. We willen weten hoe het komt dat onze samenlevingen zijn opgebouwd zoals ze zijn – en dus hoe onze samenlevingen er eerder uitzagen. Ik vraag me ook af of we, wanneer we naar Kali kijken, misschien spelen met de mogelijkheid dat er een tijd was dat mannen niet de dienst uitmaakten, een verloren wereld waarin vrouwelijkheid en mannelijkheid niet de huidige betekenissen hadden.

Dat verlangen naar een historisch precedent wijst trouwens op nog iets anders. Er schemert in door dat onze levens soms zo  hopeloos aandoen. Het woord dat we gebruiken om de onderdrukking van vrouwen te beschrijven – het ‘patriarchaat’ – is zo vreselijk log en monolithisch geworden. Het omvat alle manieren waarop meisjes en vrouwen op aarde worden misbruikt, uitgebuit en onrechtvaardig behandeld, van huiselijk geweld en verkrachting tot dubbele morele standaarden en de
loonkloof tussen mannen en vrouwen