Nu verkrijgbaar: ‘Bouwstenen voor een zinvol leven’ van Marsha Linehan

Over Bouwstenen voor een zinvol leven

Niemand had kunnen vermoeden dat Marscha Linehan, die in haar tienerjaren zelf borderline had, haar eigen strijd zou gebruiken om een baanbrekende psychologische methode te ontwikkelen, die sindsdien miljoenen mensen heeft geholpen. Tijdens een langdurige opname in een psychiatrisch instelling deed Linehan een belofte: als ze uit deze hel kon ontsnappen, zou ze anderen helpen er ook uit te komen. En dat lukte: ze ontwierp de eerste therapie die mindfulness en radicale zelfacceptatie combineerde met westerse psychologie.

Over Marsha Linehan

Marsha Linehan ontwikkelde de Dialectical Behaviour Therapy. Ze is hoogleraar Psychologie aan de Universiteit van Washington en directeur van de Behavioral Research and Therapy Clinics.

Lees alvast een eerste fragment

Het was een prachtige zomerdag, eind juni 2011. Ik stond voor een publiek van ongeveer tweehonderd mensen in een groot auditorium aan het Institute of Living, een bekende psychiatrische instelling in Hartsford, Connecticut. Anders dan gewoon was ik zenuwachtig voordat ik mijn lezing zou geven. Ik was daar om te vertellen hoe ik, meer dan twintig jaar geleden, een nieuwe vorm van gedragstherapie had ontwikkeld voor suïcidale mensen, die bekendstaat als dialectische gedragstherapie (DGT). Het was de eerste succesvolle behandeling voor deze groep mensen die hun leven ervaren als een hel en zich zo ellendig voelen dat de dood voor hen een redelijk alternatief lijkt.

Er waren veel mensen naar deze plek gekomen om mij op die ochtend in juni te horen spreken. Onder hen therapeuten van overal ter wereld die waren opgeleid in deze methode, mensen die mij kenden of mijn onderzoek kenden, oud-studenten en collega’s, en ook familieleden. Ik had al vele lezingen gegeven over DGT. Telkens als ik dat deed noemde ik de lezing ‘Dialectische gedragstherapie: waar we waren, waar we zijn en waar we naartoe gaan’. Ik beschreef dan hoe ik deze therapie in de loop der jaren met verkennend onderzoek had ontwikkeld – met vallen en opstaan.

Ik beschreef de impact ervan op mensen die suïcidaal zijn, in welke omstandigheden het werkte, enzovoort. Maar mijn lezing op die dag in juni zou heel anders zijn. Ik zou mensen voor de allereerste keer gaan vertellen hoe ik er in werkelijkheid toe was gekomen om dgt te ontwikkelen. Niet alleen de jaren van onderzoek en de vele testen die daarbij hoorden, maar ook mijn persoonlijke geschiedenis. ‘Deze lezing schrijven was een van de moeilijkste dingen die ik in mijn leven heb gedaan,’ zo begon ik.