Nu verkrijgbaar: Wat stilte met je hersenen doet, van Michel Le Van Quyen

Vandaag verschijnt Wat stilte met je hersenen doet van Michel Le Van Quyen bij Uitgeverij Ten Have.

Over Wat stilte met je hersenen doet

Neurowetenschapper Michel Le Van Quyen wordt op een dag verlamd wakker. Overwerkt, is de diagnose. Hem wordt absolute rust voorgeschreven. Hij doet een verrassende ontdekking: de stilte doet hem goed en helpt hem de ziekte te overwinnen. Dan gaat hij op onderzoek uit naar het vreemde fenomeen stilte. Le Van Quyen leidt ons langs verschillende soorten stiltes en toont ons de voordelen ervan. Stilte verhoogt onze creativiteit, verbetert ons geheugen en onze verhouding met onszelf.

Over Michel Le Van Quyen

Michel Le Van Quyen is een Franse neurowetenschapper die meerdere boeken schreef over neuroplasticiteit. ‘Wat stilte met je hersenen doet’ is zijn eerste boek in het Nederlands.

Lees hier het eerste fragment!

Hoe belangrijk je gezicht is, besef je pas als je er geen controle meer over hebt. Door een aangezichtsverlamming die een aantal maanden duurde, heb ik al mijn gelaatsspiertjes leren kennen. Het zijn er in totaal zo’n vijftig, die allemaal met elkaar vervlochten zijn en meestal heel direct reageren. Al die spieren en spiertjes zijn rechtstreeks verbonden met de hersenen, wat maakt dat een gezicht in een fractie van een seconde eindeloos veel uitdrukkingen kan aannemen. Die zijn heel snel te doorgronden, zodat je kunt zien hoe iemand er emotioneel aan toe is. Ons gezicht is echt de spiegel van onze geest, dat kan ik inmiddels beamen. In de situatie van chronische stress waarin ik verkeerde, waren mijn gelaatsspieren constant aangespannen en kregen ze nauwelijks rust. Erger nog, ik klemde mijn kaken de hele tijd op elkaar, kneep mijn ogen tot spleetjes en fronste voortdurend mijn voorhoofd. Je kunt wel stellen dat mijn gezicht veel zei over mijn manier van leven.

Na mijn aangezichtsverlamming moest ik leren om mijn lichaam te ontspannen en daarom besloot ik regelmatig te gaan mediteren. Gaandeweg kwam ik erachter dat er net zoveel
vormen van meditatie zijn als beoefenaars. Ik heb er lang over geaarzeld welke vorm me het beste zou bevallen. Toevallig hoorde ik dat er bij mij in de buurt een centrum voor zenmeditatie was, een dojo, en toen dacht ik: daar moet ik eens gaan kijken! Dat heeft heel wat teweeggebracht.

Ik herinner me nog goed de eerste keer dat ik aan een sessie deelnam. Die dag was ik heel vroeg opgestaan. Het was winter en het was koud in Parijs. Toen ik nog suf van de slaap de meditatieruimte binnenkwam, was ik diep onder de indruk: er zaten zo’n twintig mensen, op merkwaardige kussens. De meesten droegen een lang zwart gewaad, de kesa. De ruimte was vrij donker en sober ingericht, er brandde alleen hier en daar een kaars. Ik ging op mijn kussen zitten. Een gongslag gaf het begin van de sessie aan, die ruim een uur duurde. Niets ingewikkelds, niets esoterisch: je hoefde alleen maar te blijven zitten, de blik gericht op de witte muur. Stil en in stilte. Zenmeditatie is eigenlijk een oefening in stilte van het lichaam. Je blijft stil zitten, er is geen sprake van visualisatie of mantra’s en je hoeft niet je ademhaling te volgen. Eigenlijk doe je niets bijzonders, je neemt alleen de tijd om stil te blijven zitten. In het Japans is daar een term voor: shikantaza oftewel ‘alleen maar zitten’. De term geeft precies aan dat de intentie van zen helemaal niets met het verstand te maken heeft.